هدف: خودگویی نقش مهمی را در رابطه ی بین حوادث و هیجانات بازی می کند. خودگویی به عنوان گفتگویی درونی تعریف می شود که ممکن است با صدای بلند و یا آهسته و بی صدا صورت گیرد و از طریق آن، فرد افکار و احساسات خود را تفسیر کرده، ارزیابی ها و اعتقادات خود را تغییر می دهد، به خود آموزش می دهد یا خود را تقویت می کند. هدف پژوهش، تعیین تأثیر خودگویی بر خودکارآمدی و انگیزش تحصیلی دانش آموزان پسر پیش دانشگاهی بود. روش: جامعه ی آماری شامل کلیة دانش آموزان پیش دانشگاهی است که در سال تحصیلی 1395-1394 در شهر مهاباد مشغول به تحصیل می باشند. به کمک روش نمونه گیری داوطلبانه، 45 نفر داوطلب شرکت در پژوهش شدند و از طریق جایگزینی تصادفی، 22 نفر به عنوان گروه آزمایش و 23 نفر به عنوان گروه کنترل تعیین شدند. طرح با گروه کنترل نابرابر بود. قبل از اجرای آموزش پیش آزمون به عمل آمد و دانش آموزان گروه آزمایش به مدت 10 جلسه آموزش خودگویی دریافت کردند؛ در پایان آموزش، پس آزمون به عمل آمد. ابزارهای اندازه گیری عبارت بودند از پرسشنامه ی انگیزش تحصیلی هارتر و آزمون خودکارآمدی عمومی شرر. یافته ها: داده ها به کمک کوواریانس چند متغیره و آزمون تعقیبی بن فرونی تحلیل شد. نتایج نشان داد که خودگویی بر افزایش خودکارآمدی (01/0)، انگیزش بیرونی (05/0) و انگیزش درونی (01/0) دانش آموزان به طور معناداری مؤثر بوده است. نتیجه گیری: با توجه به یافته ها می توان گفت برای افزایش خودکارآمدی و انگیزش تحصیلی، می توان از خودگویی مثبت استفاده کرد. کلیدواژگان: خودکارآمدی، انگیزش تحصیلی، انگیزش درونی، انگیزش بیرونی

هدف پژوهش حاضر تعیین نقش واسطه ای خودپنداشت تحصیلی در رابطه بین سبک های انگیزش و پیشرفت تحصیلی بود. 140 دانش آموز دختر سال سوم دبیرستان رشته تجربی شهر تهران به صورت نمونه برداری چندمرحله ای انتخاب شدند و به مقیاس انگیزش تحصیلی (AMS، والرند و دیگران، 1992) و مقیاس خودپنداره تحصیلی (دلاور، 1373) پاسخ دادند. پیشرفت تحصیلی دانش آموزان نیز بر اساس میانگین نمره های پایان ترم سه درس زیست شناسی، فیزیک و شیمی مشخص شد. نتایج پژوهش نشان دادند خودپنداشت تحصیلی با انگیزش درونی و پیشرفت تحصیلی رابطه مثبت معنادار دارد. نتایج تحلیل مسیر نیز نشان دادند اثر مستقیم خودپنداشت بر پیشرفت تحصیلی معنادار بود اما اثر غیرمستقیم متغیرهای انگیزش بیرونی، انگیزش درونی و بی انگیزشی تحصیلی بر پیشرفت تحصیلی از طریق متغیر واسطه ای خودپنداشت معنادار بود. بر اساس یافته های پژوهش حاضر می توان نتیجه گرفت خودپنداشت تحصیلی به عنوان یک متغیر واسطه ای در رابطه بین انگیزش تحصیلی و پیشرفت تحصیلی عمل می کند.

مقدمه: یادگیری ترکیبی به عنوان رایجترین رویکرد تربیتی و انگیزش تحصیلی و درگیری تحصیلی به عنوان سازه های روانشناختی به ترتیب به عنوان مولفه بیرونی و محرک های درونی موثر بر عملکرد تحصیلی تلقی می شوند. بر این اساس، هدف مطالعه پیش بینی موفقیت تحصیلی بر اساس رویکرد یادگیری تلفیقی، انگیزش تحصیلی و درگیری تحصیلی است. روش ها: در این پژوهش زمینه یابی مبتنی بر ضریب همبستگی، از بین220 نفر دانشجوی رشته علوم تربیتی دانشگاه پیام نور مرکز خلخال در نیمسال دوم سال تحصیلی 99-1398، با استفاده از روش نمونه گیری تصادفی طبقه ای و بر اساس جدول کرجسی و مورگان، 140 نفر به عنوان نمونه انتخاب شد. برای جمع آوری اطلاعات از پرسشنامه محقق ساخته یادگیری ترکیبی، پرسشنامه انگیزش تحصیلی هرمانس(2014)و پرسشنامه درگیری تحصیلی زرنگ(1391) به همراه نمرات پایان ترم به عنوان عملکرد تحصیلی استفاده شد. سرانجام برای بررسی رابطه علی بین متغیرها از تحلیل خطی ساده مبتنی برآزمون ضریب همبستگی پیرسون و برای بررسی رابطه همزمان بین متغیرها از تحلیل چند خطی(همزمان) مبتنی برآزمون ضریب همبستگی رگرسیون به کمک نرم افزار SPSS-V21استفاده شد. یافته ها: تک تک متغیرهای رویکرد یادگیری ترکیبی، انگیزش تحصیلی و درگیری تحصیلی بر موفقیت تحصیلی تاثیر دارند(389/7، 213/4، 990/5T=، 05/0>p)، اما در این میان، رویکرد یادگیری ترکیبی در مقایسه با انگیزش تحصیلی و درگیری تحصیلی، بیشترین تاثیر را بر موفقیت تحصیلی داشت(210/0، 288/0<439/0). نتیجه نهایی تحقیق نیز نشان داد که تاثیر همزمان رویکرد یادگیری ترکیبی، انگیزش تحصیلی و درگیری تحصیلی در مقایسه با تاثیر تک تک متغیرها بر موفقیت تحصیلی، بیشتر است(435/0=R2). نتیجه گیری: اگر ابعاد و مولفه های تشکیل دهنده یادگیری ترکیبی و ابعاد درونی و بیرونی و تنظیم شده انگیزش تحصیلی به همراه سه بعد رفتاری، شناختی و انگیزشی درگیری تحصیلی در طول دوره آموزشی به خوبی نیازسنجی، طراحی، اجرا و ارزشیابی شوند، می توانند بر موفقیت تحصیلی تأثیرات چشمگیری داشته باشند.

پژوهش حاضر در چارچوب روش همبستگی و با هدف تعیین نقش واسطه ای انگیزش تحصیلی در رابطه بین دلبستگی به مادر و عملکرد تحصیلی 303 دانش آموز سال سوم تجربی (134 پسر و 169 دختر) دبیرستانهای شهر تهران انجام شده است. شرکت کنندگان مقیاس انگیزش تحصیلی (AMS) (والرند و بیسونت، 1992) و سیاهه دلبستگی به والدین و همسالان (IPPA) (آرمسدن و گرینبرگ، 1987) را تکمیل کردند و عملکرد تحصیلی آنان از روی معدل نمره های دروس فیزیک، شیمی و زیست شناسی در امتحانات نهایی محاسبه شد. روایی و اعتبار ابزارهای پژوهش به ترتیب با روش تحلیل عاملی تاییدی و ضریب آلفای کرونباخ به دست آمده است. داده ها از طریق مدل یابی معادلات ساختاری تحلیل گردیده اند. یافته ها حاکی از برازش مطلوب مدل مورد نظر بودند و نشان دادند که دلبستگی به مادر و انگیزش تحصیلی 33 درصد از تغییرات عملکرد تحصیلی را تبیین می کنند. همچنین دلبستگی به مادر 36 درصد از تغییرات انگیزش تحصیلی را پیش بینی کرده است. بر این اساس می توان نتیجه گرفت دلبستگی به مادر در انگیزش تحصیلی دانش آموزان و در نتیجه بهبود عملکرد تحصیلی آنان موثر است.